Klik op de foto's voor een vergroting

Kalmpjes aan

Wat ons betreft is de zondag bij uitstek een geschikte dag om het kalmpjes aan te doen. Dat doen we sowieso wel, want qua tempo lijken we op onze leeftijd al het meest op een stel overjarige, krakkemikkige bejaarden. Voordat we echt op pad gaan zijn er zomaar twee uur voorbij. Als het moet kan het natuurlijk veel sneller, maar op een vakantie hoeft en moet niets en bovendien is Jannie erg structureel in het organiseren van zaken als het om orde in de camper gaat. Ze heeft vroeger veel gekampeerd en weet hoe het moet. Ik ben veel minder gestructureerd in dat soort zaken. Vandaag hebben we maar liefst twee tochtjes langs de rivier die grenst aan de camping op het programma staan. Eerst aan de overzijde van het water en later aan, je raad het, aan de andere kant. Afgezien van de vele zingende Nachtegalen en Blauwe eksters die we er eerder tegenkwamen, toen ging het richting Plasencia, was er sprake van een interessante flora. Voor Jannie is het belangrijk dat ze er goed 'uit de voeten' kan met haar scootmobiel en met een betonpad aan beide zijden van de rivier lukte dat prima. De plantjes mochten deze dag het meest op onze aandacht rekenen en dat had mede te maken met de meestal weelderige begroeiing langs de rivier waardoor het spotten van vogels lastig is. Omdat we weinig naslagwerk bij ons hebben maken we met enige regelmaat gebruik van de app PlantNet. Deze app identificeert planten aan de hand van foto's en vaak kom je dan een heel eind in de richting van de juiste identificatie. Bij twijfel worden hier geen foto's geplaatst. Het scheelt wel dat we dankzij onze activiteiten in de florawerkgroep van Immy beschikken over de nodige kennis. Maar de flora is hier wel een stuk weelderiger en diverser dan in Nederland. Het land is immers ook een stukje groter, kent verschillende klimaten en verschillende biotopen en herbergt zo'n 5000 verschillende soorten. Nederland pakweg 1500 en misschien wel iets meer, maar daar zijn dan veel exoten bij. We zijn deze dag niet de enigen die een tochtje langs de rivier maken. Ook voor de spanjolen is de zondag een dag om eropuit te trekken. Wat mij - al eerder - opvalt is dat de dames hier rijk geparfumeerd zijn. Bij een 'gunstige' wind ruik ik ze al op honderd meter aankomen. Volgens Jannie bedienen ook de heren zich van geurtjes. Dat schijnt normaal te zijn in zuidelijke landen. Van de heren valt mij dat niet op, maar dat van de dames wel.

Waterwild

Van Hans en Marleen (lees hun blog) hadden we heel veel informatie gekregen over routes en gebieden die de moeite waard zouden zijn om te rijden en te bezoeken. Eén ervan, ze hadden er voor noppes overnacht, was Saucedilla. Een waterrijk gebied en dan hebben we het over omvangrijke Embalse de Almaraz-Arrocampo. We pikken er deze dag een klein stukje van mee en maken af en toe gebruik van de telescoop want afstanden zijn hier groot. Als eerste kunnen we hier een eenzame Zwarte ibis noteren en verder zingen er nogal wat vogeltjes. Onmiskenbaar is de aanwezigheid van een Grote karekiet, waarvoor ze in Nederland te hoop lopen als ergens één is te horen. In de verte vliegen Lachsterns en is een Kleine zilverreiger te zien en twee keer snort een IJsvogel langs. We zijn niet de enigen hier en meerdere vogelaars zitten gespannen naar de moerasvegetatie te turen met toeters van camera's in aanslag. Na enige tijd vertrekt de één na de ander en uiteindelijk zijn we er met een Zwitsers stel over. Plotseling zien we iets waarvoor die fotografen er kennelijk waren. Er vliegt een Woudaapje op en, gewoontegetrouw, ploft die enkele meters verderop weer neer in de vegetatie. Onze dag is direct al goed en kennelijk geldt dat ook voor de Zwitsers. Dat was al een beetje het geval nadat ik een Grijze wouw in de verte had ontdekt, maar dat was zo ver weg dat het alleen bij herkenning bleef. Van de eerste plek bij het officiële (gesloten) Informatiecentrum waar de eveneens gesloten observatiehut nr. 1 is gesitueerd verplaatsen we ons naar observatiehut nr. 5 (de andere slaan we over) waar veel Koereigers zijn te zien. Ook de sierlijke Steltkluten zijn aanwezig, maar waar we op hoopten, de Purperkoet, krijgen we niet te zien.

's Avonds besluiten we de volgende dag verder te trekken, naar Cáceres, maar weten dat we hier in de buurt bij camping Monfragüe nog enkele dagen gaan verblijven, want daar hebben we nog heel wat te scoren. Sowieso gaan we onze reisplannen aanpassen en zal de titel "Spanje rond met een camper) geweld worden aangedaan. Maar daarover later meer. 

Vakantiedorp Cáceres

Vooraf was al besloten de omgeving van Cáceres met zijn gevarieerde landschappen, waaronder de dehesas (natuurlijke graslanden waar veeteelt wordt bedreven), die bekend staan om de vele steppevolgels, waaronder de Grote trap. Het is een streek waar de gemiddelde Spanjaard (en de meeste andere toeristen, de costa's hebben hun voorkeur) niet hun vakantie vieren met als gevolg dat er maar één camping in de wijde omgeving is waar het een hutje mutje-gebeuren is. Er is wel een groot gemak, want elke plek heeft een eigen douche en toilet. Wat er vooral opvalt zijn de vele abelen die in bloei staan en daarbij nogal wat pluizig materiaal loslaten. Je zou kunnen zeggen dat het er constant sneeuwt. Verder zien we er dé vogel van Extremadura, namelijk de Blauwe ekster. Net als de gewone Ekster, maar dan nog meer, is het een druktemaker en inhalig beestje. Een enkel stukje brood is niet genoeg, nee, het liefst een snavel vol. Nadat we ons hebben geïnstalleerd verkennen we de omgeving. Die is bij de camping zeer beperkt, want er loopt slechts een enkel pad achter de camping die de moeite waard is. We zien er tal van leuke plantjes, met als uitschieter de Bles-harlekijnorchis. 's Avonds trakteren we onszelf, voor het eerst deze vakantie, op een etentje. Voor iets meer dan drie tientjes hebben we een voorgerecht, hoofdmenu een drankje en dos americanos na. Dat is een soort espresso die aangelengd met heet water nog minstens een keer sterker is dan het gemiddelde bakje dat we in Nederland gepresenteerd krijgen. 

Oh wat zijn we heden blij

Het is 27 april en het is de dag dat Jannie 70 jaar is geworden. We vieren het met een tochtje naar het natuurmonument Los Barruecos bij Malpartida de Cáceres ten westen van de hoofdplaats. Het wemelt er bij een lange wand van waarachter vogels kunnen worden geobserveerd van de mensen, zoveel dat er geen plek over is om de camper te stallen. We rijden daarom maar door naar Museo Vostell-Malpertida om daar de camper te stallen. We worden er onthaald door de fenomenaal zingende Cetti's zanger. Nog veel harder dan een Winterkoning zingt hij en we beluisteren geïmponeerd zijn gemêleerde zang. Iets later wandelen we naar de vogelwand en dan is er niemand meer te zien. Er nestelen meer dan 20 ooievaars op palen en in het water ervoor ontwaren we tientallen schildpadden op rotsblokken in het water. Verder scoren we Waterhoentjes, Meerkoeten Steltkluten, een Dodaars en twee Nijlganzen (ook hier) en nog het één en ander. In de omgeving noteren we verder Bijeneters, de Hop, Roodkopklauwier, Braamsluiper en, die kom je hier overal tegen, de Grauwe gors. Tegenover het museum met het meest bizarre (nou ja) kunstwerk dat ik ooit heb gezien (veel vogels nestelen erop} ligt een water en rijden we naar een parkeerplaats. Daarvoor rijden we over een rooster (vanwege het vee) tussen twee zuilen door waarbij Jannie vanwege de breedte met samengeknepen billen naast me zit. Dat wordt erger wanneer blijkt dat de parkeerplaats op een sterk hellend terrein is gesitueerd waar de camper pas bij het laatste klikje op de handrem reageert. Jannie staat doodsangsten uit en ik beloof haar een afspraak te maken met een garage om de boel te verbeteren. Sowieso is ze ronduit nerveus na het ongeval op de eerste dag als we niet op snelwegen rijden. En dat is dus vaak het geval als we ergens de natuur intrekken. Vermeldenswaard van deze plek is het Kleverig ogentroost dat ik eerder in Zeeland tijdens een vakantie zag. Ook een leeuwenbek, eerder gezien in de Lauwersmeerpolder valt op. Laat op de avond trekken we een fles wijn open met een opmerkelijk etiket om deze opmerkelijke dag te vieren. 

De steppen op

Vandaag gaat het gebeuren, we gaan de Grote trap betrappen in zijn (en haar) bezigheden. Nou ja, dat hopen we. We komen er alras achter dat het een mission impossible wordt en je kunt je er iets bij voorstellen. Het is broedtijd en dan zitten de vrouwtjes op de eieren in de ruigte en de mannetjes houden zich gedeisd. We komen veel Nederlanders tegen (vaak in gehuurde Spaanse auto's) en allen vragen waar die beesten toch uithangen. Slechts één fotografe zag heel in de verte een bewegend hoopje en dat moet hem dan zijn geweest... zei ze. Zelf tuur ik 360 graden rond en minstens een kilometer ver, maar ontwaar geen bewegende hoopjes. Hans en Marleen hebben ze wel gezien, maar dat was later in het jaar wanneer ze in groepen verblijven en makkelijker zijn te ontdekken. Toch is de dag niet voor niets. Op de draden langs de weg zien we Scharrelaars en zeg nou zelf, dat is toch een fantastisch mooi beest om te zien. Vriendin Immy, die we er een foto van stuurden, is er lyrisch over. Een ultiem plaatje dat ik had kunnen schieten werd gemist, toen een Scharrelaar een luchtgevecht aanging met een Kleine torenvalk. De laatste liet zich uberhaupt niet fotograferen, want telkens als we stopten vlogen ze weg. Wel waren er weer Grauwe gorzen volop aanwezig en de lastig van elkaar te onderscheiden Kuif- en Theklaleeuweriken. Ook de Kalanderleeuwerik werd gespot en we zagen tientallen Spaanse mussen. Naast de Scharrelaar zagen we nog een schitterend vogeltje en wel de Kleine zwartkop. Er zijn nog veel vogels waarvan een mooi plaatje gemaakt moet worden en dus is er werk aan de winkel. Maar daarvoor is er nog enige tijd...

Om de verjaardag van Jannie te vieren nodig ik haar uit voor een etentje in het plaatselijke etablissement op de camping. We kiezen voor een mix van gegrild vlees met patat en een gemengde salade. De salade was perfect, maar het vlees bleek te bestaan uit gebakken speklapjes, gebakken vetspek, vette karbonaadjes en stukjes vette kip. Ronduit een vette hap waarvan we het grootste deel laten staan. Een misser!

Scharrelaar

Tweede poging

Mooie verhalen krijgen we te horen van sommige Nederlanders. Ze hebben de Rode patrijs gezien, de Zwart- en Witbuikzandhoen, volop Bijeneters en Roodkopklauwieren en dat allemaal op een route naar Trujillo. We laten ons graag verleiden, want wie weet zien we die Grote trap toch nog ergens. Maar eerst bezoeken we een garage in Cáceres om de handrem aan te spannen. De kosten nemen we graag op ons, want ik hoop dat Jannie zich dan een stuk safer in de camper voelt. We willen toch nog naar de Picos de Europa en dan heb je een goede handrem vast wel eens nodig. Na de beurt voelt de handrem aan zoals hij hoort aan te voelen en nu maar hopen dat het ook effect op Jannie heeft. De route naar Trujillo wordt een kleine deceptie. De Kleine torenvalk die ik nog graag wilde fotograferen en die gisteren nog op meerdere plekken aanwezig was laat zich niet zien en over de Grote trap, waarop we toch nog stilletjes hoopten, geen woord meer. Die zetten we uit onze hoofd.

Na een bezoek aan de super Carrefour hebben we voldoende in huis om het weekeinde door te brengen. De zaterdag brengen we op de camping door om de website bij te werken. Dat vergt nogal wat tijd en daarom besluiten we om dat in het vervolg in twee blokken te verdelen.

Kuifleeuwerik met voer