Zondag

Net als bij ons komen veel, heel veel Spanjaarden op het idee de zondag bij goed weer buiten in natuurgebieden door te brengen. Er wordt vooral door hen gepicknickt.  Om die drukte een beetje te vermijden stelde ik voor de streek achter de camping met de camper te verkennen. We zouden hier en daar vast wel een rustig plekje vinden waar we zouden kunnen staan om de directe omgeving te verkennen. Nou, nee dus. Hier wreekte zich het gebrek aan een goede kaart. Voorafgaand aan onze trip had ik bij de Bruna in Roden een onhanteerbare kaart van 1,5 bij 1,5 m. van Spanje en Portugal gekocht, maar daar staat lang niet alles op. Wat dat betreft het advies om gedetailleerde kaarten te kopen, anders loop je geheid vast. Je hebt van die boekwerken (van Michelin?) met topografische kaarten waarop zowat alle wegen en paadjes staan. In arren moede besloten we dan maar nog een keer naar Malpartida de Cáceres te gaan waar al die Ooievaars broeden en de bekende rotsformaties zijn. In het water, waarin ook grote rotsblokken liggen scoorden we zowaar een nieuwe soort: een Lepelaar, maar daar moesten we het deze dag mee doen. We besloten een route te lopen van 4 km, Jannie een deel met haar wandelstokken en ik zonder, nog wel. Daar waar de meeste Spanjaarden er de brui aan gaven keerde Jannie ook terug. Ik vervolgde het rondje en Jannie zou me wel opwachten. Het is daar een fantastische omgeving waar heel veel Ooievaars boven op de rotsformaties broeden. Een veilige plek, want wie doet ze wat. 's Avonds zit ik me weer groen en geel te ergeren vanwege de prestatie van FC Grunn die voor de vierde keer op rij, nota bene bij een degradatiekandidaat, wisten te verliezen. Schrale troost, na de 3 - 0 achterstand in de rust, wonnen ze de tweede helft met 1 - 0 en ze zijn nog steeds in de race voor Europees voetbal. Van het thuisfront kwam nog een opbeurend berichtje voor Jannie van Peter (en Ria) van der Laan, u weet wel, van die fijne vleeswaren (van Wilner) op de vrijdagmarkt in Roden, om toch vooral relaxt te genieten van de vakantie. 

Catastrofe

Misschien kent u het programma "Massa is kassa" op SBS 6 waarin achtvoudig bungalowparkeigenaar en multimiljonair Peter Gillis de hoofdrol speelt. Als iets tegenzit roept hij "CATASTROFE". Dat heb ik en beetje van hem overgenomen en vandaag was er weer zo'n catastrofe-moment. Bij het dichtslaan van de achterdeur hoorde ik een hoop lawaai vanuit de camper komen en ik was bang dat Jannie onderuit was gegaan. Maar nee, het rooster onder het dakraam was naar beneden gedonderd. Hoe we dat moeten repareren weten we nog niet, maar met het mooie weer dat op komst is het wel fijn dat je de zon kunt buitensluiten. 

Vandaag verkassen we naar Merida, zo'n 70 km zuidelijker. Dat doen we via een ornithologische route iets voor Merida die voert naar het stuwmeer Embalse de Cornalvo. De vogels die worden beloofd noem ik hier niet, want die zie je toch maar zelden (tot nog toe). Jannie heeft een adres ingevoerd dat ons leidt naar een informatiecentrum bij het park, maar wanneer wij de bestemming bereiken zie ik slechts een krot, maar Jannie vermoedt nog dat het wel het centrum moet zijn. Informatiecentra bestaan echter vaak uit slechts enkele infopanelen en wat voorzieningen en niet meer. Het weggetje dat we hadden gevolgd laat passeren nauwelijks toe, want er is een heel smal bermpje en direct daarnaast een diepe greppel. Tegenliggers moeten dan ook zoveel mogelijk uitwijken om ons te kunnen passeren. Het is alweer geen relaxt ritje voor Jannie die met samengeknepen billen naast me zit en bij de eerste passant een ijselijke kreet slaakt. Uiteindelijk, na pakweg 13 kilometer bereiken we een punt waar we niet verder kunnen en waar een opgedroogd stuwmeer ligt. We zien er vooral Zwarte ibissen, Kleine zilverreigers, Lepelaars en ander spul. Pas op de weg terug zien we het eigenlijke doel van de trip, het Embalse de Cornalvo. We stallen de camper langs de weg en ik loop ernaartoe. Het blijkt een ideale plek te zijn om voor de eerste keer in de natuur te overnachten. Helaas ziet Jannie dat niet echt zitten en dus rijden we door naar de enige camping bij Merida. Mij staat het direct tegen: veel lawaai van voorbijrazend verkeer en, heel ergerlijk, constant kraaiende hanen. We overwegen nog even door te rijden, maar waarheen. Het wordt een verblijf van een dag en dan maar, eerder dan gepland, doorrijden naar de Doñana. 's Morgens vroeg, nog voor het krieken van de dag word ik wakker van de kraaiende hanen. Dat hadden wilde vogeltjes bij het Embalse moeten zijn. De hanen wens ik op één plek: in een pan (kippen)soep.

Driving south

Een pittige rit vandaag, vergeleken met de verplaatsingen ervoor, van pakweg 270 kilometer. We gaan naar El Rocio vlakbij het natuurpark Doñana en dat ligt zo'n 70 km ten zuiden van Sevilla. Daar komen we ook langs en het is daar, zoals bij alle grotere steden, nogal hectisch op de weg. Veel over zesbaanswegen, veel afslagen en dus steeds opletten, maar eigenlijk is dat met de navigatie op de telefoon (meestal) een fluitje van een cent. De camper heeft geen navigatie. Gemiddeld sukkelen we met een gangetje van zo'n 90 km naar ons doel en maken twee keer een tussenstop. Een keer om te tanken, het vehikel is een stevige innemer, en een keer om te lunchen. Bij die gelegenheid ontdekken we het Kruipertje, een grasje dat je in Nederland vooral in stedelijk gebied tegenkomt en een Lathyrus tingitanus. Vanwege het rustige tempo is er oog voor het landschap en dat heeft ook te maken met het (veelal) weinige verkeer op de wegen. Dat wordt ongeveer 10 km voor de camping helemaal anders. Uit de richting van El Rocia komt constant een onafgebroken stroom auto's. Automobilisten die de weg op willen vinden nauwelijks een gaatje om in te voegen. Wanneer we later bij de receptie vragen waar al die mensen toch vandaan komen is het antwoord dat al die lui terug kwamen van hun siësta. We kunnen het ons niet voorstellen. Na een met Kleefzaad omgeven plek op de camping te hebben gevonden, ook hier is er veel lawaai van de autoweg, iets waar we beslist niet van houden, dient zich een volgend catastrofe-momentje aan. Het is vrij warm, zonnig weer en daarom willen we voor de eerste keer gebruik maken van de luifel. Echter, als die een klein eindje uit is weigert één van de knikarmen dienst en daarom geven we het voor vandaag maar op. Er is ook prettig nieuws te melden. Handige buurman Wim uit Roermond weet het rooster onder het dakraam te herstellen.