El Rocio

We zijn inmiddels vier dagen op alweer een vrij rumoerige camping bij het plaatse in El Rocio vlakbij het natuurpark Doñana. Het is vrijdag en we zijn beiden snipverkouden en voelen ons zo beroerd dat we maar op de camping blijven. Niet ver hiervandaan horen we het kabaal van de autoweg die naar de stranden langs de Atlantische Oceaan voert. Dat is een dompertje, maar we zijn er na drie weken een beetje aan gewend geraakt. Er is één keer een moment geweest dat we op een prachtplek hadden kunnen staan, maar daar zal ik niet opnieuw over beginnen. Nog erger dan het kabaal van de autoweg is het lawaai op de camping dat wordt geproduceerd door twee werkers. De een is aan het maaien en de ander is aan het zandblazen en dan zo'n 4 uur achtereen. U leest het goed: niet bladblazen, maar zandblazen, maar wel met hetzelfde zeurende, irritante pestpokkenherrie vergelijkbaar met wat een gemiddelde ouderwetse brommer produceert. Mensen als wij die op een rustige plek aan de bosrand in Roden wonen kunnen we maar weinig lawaai verdragen. Afgezien van de autoweg kennen ze hier in El Rocio en op de camping alleen maar zandwegen. Daarom heeft het plaatsje een beetje de allure van een westernstadje, maar kent het geen saloons, maar des te meer etablissementen, gericht op het toerisme, van waaruit je overwegend flamengomuziek toeschalt. Een bezienswaardigheid is de imposante kerk met veel pracht en praal en met Pinksteren (dan zijn we hier gelukkig allang weer weg) is het een drukte van belang. Het is dan een pelgrimstsoord en paarden domineren het straatbeeld. Mocht u geinteresseerd zijn: over het hoe en waarom valt op internet veel te lezen. De kerk staat langs een groot meer waarlangs gelukkig een verharde boulevard loopt. We zagen veel vogels op het meer en dominant aanwezig waren meer dan 550 Flamingo's. Een onverwachte vogel die langs vloog was een Vorkstaartplevier.